Ode aan de soldaat

Vandaag had ik contact met zowel de Dierenbescherming als een stichting om een verwaarloosde kat te helpen. Enkele weken geleden was ik met een logeerkat bij de dierenarts, die me wees op een kat buiten met een enorme klit op zijn rug – een pijnlijke aandoening die dringend aandacht behoefde. Ik wist niet van wie het dier was, maar ondernam actie: ik hing posters op en verspreidde flyers in de buurt. Helaas zonder resultaat.

De Dierenambulance kwam ter plaatse, stampte door de struiken, en – zoals te verwachten – zette het beest het op een lopen. Vervolgens nam ik contact op met een organisatie in de hoop dat zij het dier konden vangen. Mijn verzoek was eenvoudig: "Ik krijg het zo niet voor elkaar, maar jullie hebben vast een net of een kooi?" Wat volgde, was een discussie over hoe een net 'geen optie' was. Maar een dier laten kreperen, is dat wél een optie?

Ik heb ooit een uur geprobeerd een gewonde duif te vangen die zichtbaar pijn leed. Toen alle zachte methoden faalden, was een net de enige oplossing: twee seconden stress, daarna kalmte en verzorging. Toch stuit ik steeds weer op diezelfde mentaliteit: alles moet met fluwelen handschoenen worden aangepakt, zelfs als dat leidt tot langdurig lijden. De ironie is schrijnend – de angst om kortstondige stress toe te brengen, resulteert in dagen, weken, soms maanden van onnodige pijn.

Het doet me denken aan de ondankbaarheid waarmee soldaten worden bejegend. Iedereen heeft er een mening over, maar 's avonds kruipt men in een warm bed en is alles vergeten. De soldaat daarentegen leeft met de herinneringen aan wat gedaan moest worden – niet omdat het gemakkelijk is, maar omdat niemand anders het wil doen. Zoals George Orwell treffend opmerkte: "People sleep peacefully in their beds at night only because rough men stand ready to do violence on their behalf."

Vrijheid, veiligheid en rechtvaardigheid danken we niet aan zij die afwachten, twijfelen of zich verschuilen achter morele hoogstandjes. De wereld verandert door hen die handelen – de rebellen, de revolutionairen, de denkers. Niet door de klagers en de angsthazen.

It Is The Soldier van Charles M. Province

It is the Soldier, not the minister
Who has given us freedom of religion.

It is the Soldier, not the reporter
Who has given us freedom of the press.

It is the Soldier, not the poet
Who has given us freedom of speech.

It is the Soldier, not the campus organizer
Who has given us freedom to protest.

It is the Soldier, not the lawyer
Who has given us the right to a fair trial.

It is the Soldier, not the politician
Who has given us the right to vote.

It is the Soldier who salutes the flag,
Who serves beneath the flag,

And whose coffin is draped by the flag,
Who allows the protester to burn the flag.

Voor wie zich afvraagt wat de kern van dit verhaal is.. (ik word wel eens beticht 'all over the place te zijn' maar er is altijd een logica in mijn madness), ik trek hierbij een parallel tussen het schepnet en de soldaat omdat beide situaties gaan over het nemen van verantwoordelijkheid, zelfs als dat tijdelijk ongemak of moeilijke keuzes met zich meebrengt. Het vermijden van 'harde' maatregelen veroorzaakt op de lange termijn juist meer lijden - of het nu een kat is die onnodig pijn lijdt, of een samenleving die afhankelijk is van mensen die doen wat gedaan moet worden, zonder daar erkenning voor te krijgen.

Moed en actie zijn nodig om pijn en chaos te voorkomen, ook als dat betekent dat iemand de "onaangename" taak op zich moet nemen.