No Cure, No Pay

Na een sportles raakte ik in gesprek met een van mijn sportmaatjes – een dame met het mooie beroep van architect. We spraken over mijn aanstaande werk als vrijwillig jobcoach bij een ANBI-organisatie. Naar aanleiding van ons gesprek besloot zij zich ook aan te melden. Het bevestigde voor mij hoe waardevol een goed gesprek kan zijn, en hoe snel inspiratie kan leiden tot actie.

Diezelfde bevestiging kreeg ik opnieuw op Goede Vrijdag, tijdens een gesprek met iemand die zich bezighoudt met bijzonder en bezield werk. Toen ik hem vroeg of hij daar geld voor vroeg, zei hij: "Voor gaves vraag je geen geld." Die opmerking raakte me.
Jarenlang heb ik mensen geholpen met bijvoorbeeld hun financiën, sollicitatievoorbereiding of het opstellen van brieven – altijd belangeloos. Ook heb ik vaak workshops gegeven zonder daar een vergoeding voor te vragen.

Tegelijkertijd merk ik dat ik méér wil betekenen – structureel, duurzaam en met grotere impact. Daarom vraag ik nu o.a. voor mijn zelfstandige coaching een kleine bijdrage, niet vanuit winstbejag, maar om kosten te dekken en ruimte te creëren voor een toekomstvisie: het realiseren van een plek waar afgedankte of mishandelde dieren in veiligheid kunnen leven. Een omgeving waar ook kinderen en ouderen welkom zijn – voor verbinding, rust en iets simpels als een kopje thee of een vegan cupcake.

Mijn motivatie om als jobcoach aan de slag te gaan ontstond toen ik las hoeveel jongeren zonder baan het onderwijs verlaten. Die cijfers troffen me. Door de jaren heen heb ik al veel mensen begeleid richting werk, en het idee dat talent onbenut blijft – simpelweg door gebrek aan begeleiding of kansen – motiveert mij om in actie te komen.

Vanaf nu bied ik mijn coachingstrajecten als zelfstandig jobcoach aan op no cure, no pay-basis: de vergoeding wordt pas in rekening gebracht wanneer iemand daadwerkelijk werk heeft gevonden. Dat model past bij mijn visie: kansen geef je, vertrouwen verdien je – en soms is één handreiking genoeg om iemands leven in beweging te brengen.