verleden & heden
Over deze website
Deze site is een reflectie van mijn werk, mijn waarden, en mijn wens om constructief bij te dragen – aan een menselijkere wereld, voor mens en dier.
Voor wie denkt mijn verleden te kennen: er zijn oude verhalen – maar dit is niet de plek om me eindeloos te verantwoorden voor achterhaalde beeldvorming. Veel van wat in het verleden is gezegd, berust op een combinatie van slordige aannames, gebrek aan wederhoor en het gebrek aan broncontrole.
Een voorbeeld: op platforms zoals Wikipedia en de Onderzoeksgroep Kafka wordt informatie anoniem en zonder heldere redactionele verantwoording gepubliceerd. Dat maakt het voor buitenstaanders moeilijk – zo niet onmogelijk – om feitelijke onjuistheden te corrigeren of om schade aan reputatie recht te zetten. Zelfs mede-oprichter Larry Sanger heeft zich publiekelijk gedistantieerd van Wikipedia wegens het gebrek aan betrouwbaarheid en neutraliteit.
Kafka werkt op vergelijkbare wijze: anoniem, zonder transparantie over auteurs, bronnen of methodologie, terwijl het wel invloed uitoefent op publieke beeldvorming. Dit zijn geen neutrale onderzoeksinstituten, maar platforms die regelmatig handelen vanuit activistische motieven.
De selectiviteit van verontwaardiging
In een wereld waarin we dagelijks worden geconfronteerd met ernstige misstanden – van kinderarbeid tot dierenleed – lijkt het soms wrang hoe disproportioneel de aandacht is voor individuele veroordeling op basis van oude, niet-geverifieerde bronnen. Tegelijkertijd blijven schrijnende realiteiten onbesproken.
Vandaag worden er wereldwijd miljoenen kinderen uitgebuit en miljarden dieren onder erbarmelijke omstandigheden gehouden en geslacht. Toch richt de publieke verontwaardiging zich vaak op historische misstappen – selectief, eenzijdig en soms zonder oog voor nuance of context.
Het is belangrijk om verleden, heden en toekomst met gelijke maatstaven te benaderen. Als we spreken over rechtvaardigheid, laten we dat dan volledig en consequent doen – ook waar het ongemakkelijk wordt. Ook dieren verdienen onze morele reflectie. De wet beschouwt hen nog altijd als objecten, terwijl zij levende wezens zijn met gevoel, bewustzijn en behoefte aan bescherming.
Zoals het Hawaiiaanse woord kahu mooi zegt: een beschermer is iets anders dan een eigenaar.
"Het probleem is dat mensen dieren zo ernstig tot slachtoffer hebben gemaakt dat ze niet eens als slachtoffers worden beschouwd. Ze worden helemaal niet in overweging genomen. Ze zijn niets. Ze tellen niet mee; ze zijn niets waard; ze zijn handelswaar zoals televisies en mobiele telefoons. We hebben dieren feitelijk veranderd in levenloze objecten - sandwiches en schoenen." ~ Gary Yourofsky
Rechtvaardigheid mag geen kwestie zijn van gemak of voorkeur. Als rechtvaardigheid ons moreel kompas is, laten we het dan niet alleen inzetten waar het ons uitkomt.
Dieren worden nog steeds gebruikt in experimenten voor commerciële en
medische doeleinden.
Honden, katten, konijnen, apen en vele andere dieren
sterven in Nederlandse en Belgische proefdiercentra.
Zo is Nederland in het bezit van het grootste centrum voor apenproeven in Europa; het BPRC. De aanvoer van apen vanuit Mauritius bestaat vaak uit baby's, jonge dieren die van hun ouders worden weggerukt en in het wild worden gevangen. Daarna worden ze vervoerd door KLM en Air France.
Ik heb enkele keren in afgelopen jaren deelgenomen aan deze demonstraties en sta hier nog steeds volledig achter.
Dierproeven (dierenbescherming): niet meer vanzelfsprekend, alternatieven voor dierproeven (RIVM), welke proefdiervrije alternatieven zijn er? (proefdiervrij).
Cube of Truth, mensen bewust maken
De naam de van de organisatie is Anonymous for the Voiceless, vind ze op anonymousforthevoiceless.org en meld je aan of ga eens kijken.
Deelgenomen aan de cube in 2022. Alle respect voor deze activisten die steeds weer gesprekken met mensen aangaan. Een persoon houdt een televisie vast waarbij beelden uit de industrie worden vertoond, onder het mom weet WIE je eet. Een andere activist zal je dan van informatie voorzien als je daartoe open staat.
Rond 2001, naar beste weten, stond ik voor Wakker Dier op een beurs om handtekeningen te verzamelen tegen het onverdoofd castreren van biggetjes. Het was schokkend hoe vaak ik verbaal werd aangevallen, vooral door boeren en hun familieleden die deze praktijk verdedigden.
Veel mensen komen niet in actie omdat ze denken dat hun inzet niets uitmaakt. Maar verandering is wél mogelijk. Dankzij Wakker Dier werd het leed van onverdoofd castreren van biggen breed onder de aandacht gebracht. De organisatie sprak supermarkten aan op de verkoop van dergelijk vlees, wat leidde tot druk op de sector. Als resultaat stopten supermarkten vanaf 2009 met het verkopen van vlees van onverdoofd gecastreerde varkens, en varkensbedrijven gingen over op verdoofde castratie – een duidelijke stap vooruit.
Op uitnodiging ben ik meegegaan om met eigen ogen te zien dat er maar weinig sprake is van werkelijk 'vrije uitloop' voor kippen. Er was geen sprake van inbraak, maar er zijn dieren bevrijd uit hun ellendige omstandigheden, die voor het eerst het daglicht zagen, een haan hoorden en gras onder hun pootjes voelden.
Door plantaardig te leven besparen we deze dieren veel leed, zoals nooit het daglicht zien, vergassingen en stalbranden. Wil je weten wat er achter de schermen gebeurt, bezoek dan onderzoekers zoals Ongehoord en Animal Rights. Dierenbescherming is geen radicaal idee. Het volgt het eenvoudige principe dat als dieren pijn, vreugde en angst kunnen voelen, ze beschermd moeten worden tegen lijden.
Geen enkele daad van vriendelijkheid, hoe klein ook, is ooit verspild. Je verandert misschien niet de hele wereld, maar voor dat dier verandert de wereld compleet.
Naast Holocaustoverlevende Isaac B. Singer, zegt ook Holocaustoverlevende uit Warschau, Alex Hershaft, dat mensen 'nazis voor de dieren' zijn. Wir haben es nicht gewußt?
Defensie Nederland is op zoek naar versterking, ook in andere landen, terwijl er mensen zijn die in plaats van hun medemens te beschermen, liever onschuldige dieren het leven ontnemen. Ook hier ben ik op uitnodiging meegegaan en ondersteun de activisten van harte. Ik zeg niet tegen de Inuit: 'Ga maar op een ijsschots knabbelen'; dat is een functionele vorm van jacht. Maar in een welvarende samenleving, waar jacht vaak als hobby wordt beoefend, er voldoende voedsel beschikbaar is en dieren weinig leefruimte hebben, is dergelijke jacht moreel niet te rechtvaardigen.
Kies voor compassie
De Holocaust was legaal. Het verbergen van Joden werd strafbaar gesteld. Slavernij was legaal, het bevrijden van slaven werd strafbaar gesteld. Segregatie was legaal, protesteren tegen racisme werd strafbaar gesteld.
Wettelijkheid is geen maatstaf voor moraliteit.
Van jongs af aan worden we gevormd door conditionering: religies, tradities, gebruiken. Maar wie durft zelfstandig te denken? Kies bewust voor compassie, en stel altijd vragen bij degenen die je niet mag bekritiseren.
Hier een kleine impressie van de politieke tijd rond het jaar 2000. Door het bagatelliseren van verschillende genocides en het stellen van slechts één dominante, centrale waarheid in de media en op scholen, ontwikkelde ik destijds een tunnelvisie. De eenzijdige berichtgeving die ik daar kreeg, leidde tot een afkeer. Daar ben ik debet aan. Verder sta ik uiteraard achter elk volk, zoals de inheemse volkeren in Amerika, dat zijn eigen cultuur, normen en waarden wil beschermen.
De laatste niet-diergerelateerde actie waaraan ik deelnam, was een rally in 2006 voor een ten onrechte gevangengezette generaal—een voormalig vreemdelingenlegionair—die later werd vrijgesproken. Ik was hierbij betrokken als vertegenwoordiger van de Nederlandse afdeling van een Kroatische organisatie, gevestigd in de Verenigde Staten. Daarnaast woonde ik op uitnodiging van een Kroatische diplomaat zijn boekbespreking in Zweden bij. Verder beheerde ik gedurende acht jaar een website voor een gevangen Zapatista/EZLN-activist, die door de FBI werd omschreven als een moderne Robin Hood.
In de media
Tijdens een politiek gevoelig tijdperk heb ik helaas negatieve ervaringen opgedaan met de media. Binnen deze sector zijn diverse belangen aanwezig: sommige partijen streven naar sensatie en nemen maatregelen die nodig worden geacht om hun artikelen zo prikkelend mogelijk te maken. Andere partijen, vaak met een tegenstrijdig standpunt, hebben er baat bij om iemand zo negatief mogelijk neer te zetten. Zo heeft een journalist zich op een onrechtmatige manier toegang verschaft tot mijn woning omdat de deur openstond. Daarnaast werd ik door hem benaderd, en later door een journalist van een andere omroep, waarbij werd aangegeven dat, indien ik geen medewerking zou verlenen, zij zelf hun interpretatie aan mijn situatie zouden geven. De wijze waarop beiden mij benaderden, was van een intimiderende aard, hetgeen mij deed besluiten om niet mee te werken.
In latere jaren heb ik overigens meer positieve ervaringen gehad met de media. Zo ben ik op mijn 28e geïnterviewd over fietsendiefstallen in de stad en op mijn 32e door het blad van de Kamer van Koophandel over mijn onderneming 'Snoepsieraden'. Opvallend detail hierbij is dat er in het artikel een citaat werd opgenomen over een geheim recept dat ik nooit heb uitgesproken.
Kleine Gebaren, Grote Betekenis
Het kaartje uit juli 2000 ontving ik van een Nederlander die ten onrechte gevangen zat in Schotland. In een christelijk tijdschrift (Charisma) las ik een oproep waarin werd gevraagd of iemand hem wilde steunen door een kaartje te sturen. Ik voelde me aangesproken en heb hem, namens mijn gezin toen, gesteund. Tijdens deze periode had ik ook contact met zijn vrouw, die door zijn onterechte gevangenschap in een moeilijke situatie zat. Later zag ik hem op tv, mogelijk in het nieuws of een programma over onterecht gevangenen, maar de naam weet ik niet meer. Zijn zaak blijft me het meest bij, omdat ik zijn gezicht op tv zag en meteen zei: 'Dat is Leo!'—zonder te weten dat het echt hem was. Na zijn vrijspraak en vrijlating hebben we elkaar ontmoet en nog enkele jaren contact gehouden.
De brief uit Heidelberg ontving ik in 2006, eveneens van iemand die onterecht gevangen zat.
Ik hecht veel waarde aan oude herinneringen, zoals kaarten. Een bosje bloemen droogt uit, een chocolaatje eet ik op, maar een kaart lees ik na jaren nog. Zo ontvang ik jaarlijks kerstkaarten van voormalige werkgevers, waaronder een van een werkgever waar ik in 1996 werkte. De brief die ik ontving van een NA lid (twee foto's rechts) was nadat ik toen een lezing gegeven had.
In mijn leven heb ik veel bijzondere mensen ontmoet. Mensen met uitgesproken persoonlijkheden die mijn pad kruisten, waardeer ik om wie ze zijn, ongeacht hoe ze door anderen worden beoordeeld.
De legionairs die ik leerde kennen, hadden niet alleen veel kennis over politiek, geschiedenis en filosofie, maar hadden ook persoonlijke ervaringen die hun inzichten vormden. Onze gesprekken waren daardoor vaak diepgaand en boeiend. Eén van hen stuurde mij regelmatig cassettebandjes met muziek uit de jaren 20. Ook onderhield ik een tijd contact met een Kroatische veteraan, die 's nachts vaak belde vanwege slapeloosheid door nachtmerries. Hij overleed later aan de gevolgen van blootstelling aan chemische stoffen tijdens de oorlog.
Kennis van geschiedenis maakt een mens niet per se rijker. Zo zijn tragedies zoals de Holodomor in Oekraïne in 1933, waarbij miljoenen mensen doelbewust werden uitgehongerd, of de honderden massagraven in Slovenië uit 1945, waarin slachtoffers van communistische zuiveringen liggen, vaak slechts summier bekend. Misschien lijken mensen die hiervan niets weten en niets ondernemen, onbewust minder belast.
Dieren in Nood
Als afsluiting; de vele gedumpte kippen en hanen die ik de afgelopen decennia heb gezien—vertrouwen gewonnen, gemeld, opgevangen of overgedragen aan de juiste instanties—getuigen van een schrijnend probleem. Ook bij achtergelaten katten heb ik vaak ingegrepen, en eentje ervan vond uiteindelijk een thuis bij mij. Het dumpen van dieren is niet alleen harteloos, maar ook strafbaar.
Ook een duif die zichtbaar gewond is of vreemd gedrag vertoont, zal ik niet zomaar voorbijlopen. Ik let op mensen zoals daklozen, maar óók op dieren. Eeuwenlang werden duiven gehouden voor hun navigatievermogen, als boodschappers in oorlogstijden, maar nu ze ons niet meer van nut zijn, worden ze ineens bestempeld als 'vliegende ratten'.
Een veelvoorkomend probleem bij stadsduiven is stringfoot—haartjes en draadjes die hun pootjes afknellen, waardoor ze misvormd raken of zelfs poten verliezen. Dit is geen ziekte, maar een direct gevolg van de rotzooi die mensen op straat achterlaten.
Wanneer je zo'n dier probeert te helpen en naar een opvang te brengen, heb je al snel omstanders die, zonder de situatie te begrijpen, veroordelend opmerken dat je "dieren niet moet voeren". Dat roept de vraag op: wie veroorzaakt hier eigenlijk de overlast?
Hoe kan jij helpen?
Zie je een duif in nood, plaats dan een oproep bij de Stadsduivenhulpgroep
Zie je een zwaan in nood, neem dan contact op met de Zwanengroep Zuid-Holland en bel 06 83797378 (24/7)
Wil je een kip een beter bestaan bieden, neem dan contact op met Red een Legkip
Doe mee met Teaming!
Teaming is een online tool om geld in te zamelen voor sociale doelen door middel van microdonaties van 1€ per maand. Hun filosofie is gebaseerd op het idee dat 1€ niet veel impact heeft als het afzonderlijk wordt gedoneerd, maar dat we samen prachtige projecten mogelijk kunnen maken.